Op 13 juli stond ik op Schiphol. Voor het eerst in mijn leven ging ik een lange afstand vliegen. Ik had er onwijs, ongelofelijk, mega, über veel zin in!! Ook al riep iedereen om mij heen dat twaalf uur vliegen écht geen pretje zou zijn, vooral niet vanwege de tussenstop op Aruba. Waar je vast zit in een vliegtuig dat twee of drie uur stilstaat.
De incheck rij vond ik leuk, de bagage drop off rij vond ik leuk, de paspoort controle - die tegenwoordig elektronisch is - vond ik leuk en het taxfree shopping gedeelte vond ik leuk. En zo vonden vele kinderen om mij heen dat ook. De volwassenen vonden het iets minder, leek zo.
Daarna moesten we bij de gate een uur wachten voordat de handbagage gecontroleerd zou worden, dat vond ik ook leuk. Er liepen marechaussee mannetjes rond met angstaanjagend grote wapens, die vond ik ook leuk, hoewel ze me ook het gevoel gaven dat ik drugs en bommen op zak had, hoewel dat uiteraard niet het geval was.
Ik moest tien keer plassen en zelfs het naar de wc en terug lopen vond ik leuk, ja zelfs de vrouwenrij vond ik leuk.
Alles was leuk want ik ging op vakantie! Ik was op Schiphol en stond aan het begin van een vakantie. Wat een feest. Zo stonden er honderden, duizenden, misschien wel miljoenen mensen op Schiphol. Dag in. Dag uit. Niet iedereen zal het zo leuk gevonden hebben als ik, waarschijnlijk was niemand zo overenthousiast als ik, maar Schiphol is het begin en het einde van een (meestal) goede tijd.
Na een uur in het vliegtuig kwam ik erachter dat twaalf uur vliegen niet zo leuk is. Ik zat niet naast het raam en niet bij een gangpad, ik zat letterlijk midden in het vliegtuig. Na een uur kregen we een warme maaltijd, en dat was direct de laatste. Ik vond het eten lekker, als een van de weinige in het vliegtuig, maar genoeg voor twaalf uur was het niet. En na vijf, zes uur een andere maaltijd kopen was nauwelijks een optie. Wat een prijzen!
En in het vliegtuig bedacht ik dat deze reis perfect zou zijn voor een nieuwe blog, met de vele clichés en de vertrouwde zeurzeur momenten.
Maar nu is alles veranderd. Hoe kan ik zeuren en grapjes maken over een ellenlange vlucht, terwijl mijn vlucht wél zijn bestemming heeft gehaald?
Bij het landen was ik bang- ik had het niet verwacht, maar ik was bang. We remden schokkerig in de lucht en alles trilde, kinderen gilden. Ik was angstig.
Zouden de mensen in vlucht MH17 bang zijn geweest? Zouden ze tijd hebben gehad om bang te zijn? Of was het zomaar voorbij? Ik hoop op het laatste, dat het allemaal snel voorbij is gegaan. Ze hebben de bestemming nooit bereikt, en ik hoop dat ze nu op een mooie plek zijn.
Mijn gedachten gaan uit naar de nabestaanden.
Naar het intense verlies. Naar de vele verliezen. Naar de pijn. Naar het verdriet.
Op het moment dat mijn vliegtuig op Curaçao landde was ik blij, maar nu ben ik pas echt dankbaar. Dankbaar en met mijn neus op de feiten gedrukt. Er is een vliegtuig uit de lucht geschoten. Door Oekraïne? Door Rusland? Door mensen.
Er is een vliegtuig met bijna driehonderd man zomaar verdwenen. Allemaal dood. Allemaal weg.
Er gaan zoveel vragen rond. Wie was het? Hoe kan het dat een vliegtuig over oorlogsgebied vloog? En vooral waarom?
Ik wens alle nabestaanden veel sterkte en liefde voor de komende tijd. Voor de rest van hun leven.
Laten we even stilstaan bij de verliezen. Bij de verliezen op deze wereld. Bij de oorlogen en de gevolgen daarvan. Laten we even stilstaan bij alle onschuldige slachtoffers. Vaders, moeders, kinderen, opa's, oma's, ooms en tantes, vrienden en vriendinnen, buren en sportgenoten. Dood.
Laten we vooral niet vergeten wat er allemaal in de wereld gebeurt.
