maandag 22 september 2014

Sinterklaas en Piet

Daar gaan we weer. Het is nog niet eens eind september en de zwartepietendiscussie gaat door waar hij vorig jaar geëindigd is. Is het dan echt zo moeilijk lieve mensen?

Het feest met Sinterklaas en zwarte Piet heeft voor mij ongelofelijk veel te betekenen. Weet je waarom? Omdat het feest bij mij geweldige herinneringen oproept. Zoals hoe ik met mijn vader naar een gigantisch sinterklaasfeest van zijn werk ging. Of hoe we het altijd bij mijn opa en oma vierden, hoe de bel ging en pepernoten de gang in werden gegooid en hoe wij de tuin in renden op zoek naar de pieten die de cadeautjes hadden gebracht. Over het jaar dat Sinterklaas samen met twee pieten op bezoek kwam op 5 december en ons eigenhandig de cadeautjes bracht en hoe we hem uitzwaaiden met tranen in de ogen. Of hoe de sint en zijn Pieten op school kwamen. Eén jaar klommen de pieten over het dak en een ander jaar werd Sinterklaas gebracht met een brandweerauto!
Herinneringen die gaan over een gelukkig gezin. Over een lach. Over plezier.
Een rode, groene, paarse of blauwe Piet geeft een kind net zoveel plezier, lijkt mij. En daar gaat het toch om? Plezier? Geluk? Een glimlach van een kind? Dat zijn de dingen waar dit feest om draait toch?

Okay, misschien vond ik het bijna altijd leuk :) 

Er zijn mensen in Nederland, best wel veel mensen, die een heel andere herinnering aan dit feest hebben. Die heel anders uitkijken naar 5 december dan ik deed en doe. Er zijn mensen die niet gelukkig van het feest worden, maar juist verdrietig, boos en onbegrepen. Er zijn mensen die niet glimlachen op 5 december maar huilen.

En waarom? Omdat zwarte Piet zwart is.

Ik zou willen dat iedereen even fijne herinneringen aan 5 december heeft zoals ik. Of in ieder geval dat iedereen de kans krijgt om die fijne herinneringen te krijgen.
Het enige dat we daarvoor moeten doen is van zwarte Piet gewoon Piet maken.
Laten we ze in alle kleuren van de regenboog schilderen!

Kinderen zien geen kleur. Dat hoor ik heel vaak zeggen als argument dat zwarte Piet prima zwart kan blijven, maar is dat argument eigenlijk niet perfect om de Pieten in alle kleuren te veranderen? Ze zien het immers toch niet ;)

Ik begrijp dat de Piet uit onze herinneringen zwart als roet is, maar dat betekent niet dat zwarte Piet daarom zwart moet blijven. Een rode Piet kan ook roetvegen hebben, of een blauwe of een groene of een paarse.

Over een paar jaar rennen kinderen rond op zoek naar de Piet in hun favoriete kleur, om die Piet te vragen om pepernoten. Over een paar jaar krijgt iedereen de kans om plezier te hebben!

woensdag 10 september 2014

Douane.. Menzies en Schipholschipholschiphol

Zo. In een achtbaan van emoties heb ik vandaag gezeten. Wat heb ik veel gevoeld.

Het begon allemaal rond mijn lunchpauze op werk, waar mijn broertje mij belde. Hij zat met een probleem. Een vriend van hem uit Saudi-Arabië had hem een verjaardagscadeau gestuurd en dat lag nu bij Menzies op Schiphol. Mijn broertje moest binnen 18 uur dat pakket ophalen, anders zou hij per dag mega veel moeten gaan betalen (bovenop de 69,31 die hij sowieso moest betalen). Maar mijn broertje woont in Friesland en had niet de mogelijkheid om naar Schiphol te komen en ik... ik woon in Amsterdam, dus ik was de dupe.

Ik was deze ochtend vroeg begonnen met werk, waardoor ik om kwart over vijf al naar huis mocht. Super fijn, want ik was moe en wilde vroeg mijn bedje in duiken met een restje Babotie dat ik nog in de koelkast had staan en lekker hersenloze televisie. Streep dat maar door. Rond half zes zette ik mijn fiets thuis neer en ging met de tram naar de trein naar Schiphol. En ik was zo moe en chagrijnig en ik vroeg me af waarvoor ik dit deed terwijl ik zo graag rustig thuis had kunnen zitten. Ik kreeg een appje waarin stond dat ik écht een goed mens was. En toen wist ik weer waarvoor ik het deed, natuurlijk. Voor mijn broertje. Waar ik van houd en van wie ik wil dat hij gelukkig is. Vanaf Schiphol ging ik met de bus naar Menzies, dat dik een kwartier rijden was en daar stond ik dan. Op een industrietrein waar duizend vrachtwagens reden.



Mijn broertje regelt altijd alles heel goed. Echt goed. Hij had mij zijn pakketnummer geappt, waardoor ik het terrein op kon en nog voordat ik het gebouw helemaal binnen was kwam een medewerker op mij aflopen. Hij wist dat ik zou komen, want mijn broertje had hem telefonisch ingelicht (en schijnbaar komen daar sowieso nooit particulieren dus ik was uitzonderlijk - Yay!) Goed. Ik papieren gekregen, daar moest even een stempel van de Douane op en dan kon ik het pakket krijgen. Douane. Waar zaten die ookalweer? Ja natuurlijk op Schiphol.


Dertig minuten. Dertig. Heb ik op de bus gewacht. Toen weer dik een kwartier rijden naar Schiphol en daar opzoek naar de Douane. Drie verschillende kanten uit gestuurd, met mijn bek vol tanden gestaan bij medewerkers die alleen Engels spraken (Douane in het Engels.. uhmm..) en uiteindelijk maar op de marechaussee mannetjes afgestapt (Waar ik eerder ook al eens over heb geschreven) en hen gevraagd waar de Douane waren.

En toen was ik daar. Bij de Douane. Verhaal uitgelegd, papieren en ID gegeven enzovoort. Ze gingen Menzies even bellen, want de inhoud van het pakketje moest bekeken worden. Ik ging koffie halen. En een donut, besloot ik toen die daar zo mooi lag te liggen. Nomnomnom. Terug bij de Douane. Of mijn broertje wist wat er in het pakketje zat en hoeveel dat waard was. Dat bleek zo'n 75€ te zijn; kleren, koekjes en dadels. Of mijn broertje het zeker wist? Ik gaf door dat mijn broertje dat niet zeker wist, want de kleren waren handgemaakt. De kleren waren wat? Ik heb mijn telefoon onder het glazenruitje doorgeschoven en heb mijn broertje met de Douane-meneer laten praten.

Wachten.
Wachten.
Wachten.

Stempel :D
Gelukkig waren de Douane-mensen lief. Ze lachte naar me terwijl ik happen van mijn suikerdonut nam en keken meelevend terwijl ik over de telefoon tegen mijn moeder zei dat ik moe was. Douane-mensen lachen veel, ze hebben vriendelijke gezichten. Niet die televisie enge, vieze, stomme mensen gezichten. Deze waren leuk.

Goed. Ik had mijn stempel en ik mocht weer met de bus (die niet meer reed waardoor ik een andere bus moest en toen een overstap moest maken naar nog een bus) weer naar Menzies. Ik was moe. Chagrijnig en nog meer moe. Maar ik was er.



Het pakket voor mijn broertje was 23kg. Ik was met de bus, nog een bus, trein en tram en dat was dus niet handig. Daarbij woont mijn broertje in Friesland dus. uhm... De meneer van Menzies gelukkig ook. Het pakketje van mijn broertje ligt dan nu ook in zijn auto, waar we het hebben gelegd nadat ik had betaald, met hem mee mocht naar de loods (waar niemand normaal mag komen) en het naar buiten hebben getild. - Oja, nu moet ik natuurlijk niet vergeten dat het niet zijn auto was, maar die van het werk en dat hij de auto wilde starten met zijn sleutel en dat het niet lukte en dat we allebei - of was het alleen ik? - keihard hebben gelachen :)



Anyway. Ik was klaar. Weer op de bus wachten. En wachten. En toen kwam een jongen waarmee ik in gesprek raakte, die daar werkte en lange dagen maakte. En toen kwam de bus (met dezelfde buschauffeur die mij zijn rondje eerder daar had afgezet). En ik bleef met die jongen praten over de mensen die we lieten staan, omdat de bus vol zat. En toen kwam de overstap. En ik bleef praten over 1000 zweepslagen en over Marokko en over zijn geloof. En Schiphol. En hij was vriendelijk. En toen stapte ik uit waar hij doorging. En kwam de tram. En mijn huis. En zo direct de laatste, en beste, halte: mijn bed.

Slaap zacht allemaal. En vergeet niet, zelfs op je meest klote dagen kun je eindigen met een glimlach op je gezicht. En weet je waarom? Omdat mensen lief zijn.

dinsdag 9 september 2014

Duizend zweepslagen

Zweepslagen, geen twintig, geen honderd. Duizend.

Als je dat hoort, dan denk je dat je een boek leest. Een boek waarin de schrijver ongelofelijk overdrijft. In het nu populaire Hungergames worden zweepslagen als straf gebruikt, maar ook in vele andere fantasy en geschiedenis boeken. Als ik het lees voel ik bijna de pijn van het personage en voel de striemen op hun ruggen nabranden wanneer ze verzorgd worden. 

(Wordt Raif Badawi straks verzorgd?)
(Worden de vrouwen die achter het stuur zitten straks verzorgd?)
(Wordt Mohammed straks verzorgd?)
(Wordt...)

In films komen zweepslagen voor. Met rillingen die over mijn hele lichaam trekken en een spoor van kippenvel achterlaten kijk ik naar de scene's. De slaven in Egypte die werden geslagen als ze niet hard genoeg werkten, de zwarte slaven die geslagen werden tot ze niet meer konden lopen en de gevangen die zonder eerlijk proces midden in de stad aan een paal werden geketend, om vervolgens slag na slag het bloed te laten opspatten. 
Dat is verleden tijd. Toch? 
Dat zijn films. Toch? 

Voor ons wel, gelukkig. In Nederland bestaat geen doodstraf, bestaan geen duizend zweepslagen. 

Geschrokken las ik laatst de Metro waarin ik las over Mohammed, die begin 2012 samen met zijn vader was betrapt op de smokkel van marihuana. Zijn vader is onthoofd, zoals velen in Saudi-Arabië worden. Mohammed gaat twintig (!) jaar achter de tralies en krijgt duizend zweepslagen.
Ontsteld vertelde ik dit verhaal door. Was het mogelijk dat iemand in 2014 veroordeeld zou worden tot duizend zweepslagen? En dan niet voor moord of verkrachting, nee, voor softdrugssmokkel.

Zo naïef als ik ben, kon ik het niet geloven. En toen kwamen de verhalen. Zo hoorde ik dat Amnesty dit jaar op de Zwarte Cross heeft gestaan voor Raif Badawi. Nog iemand die duizend zweepslagen krijgt, deze man heeft geen moord gepleegd, niet verkracht, geen drugs gesmokkeld. Deze man heeft een blog geschreven.

En de lijst gaat door en door. Zo mogen vrouwen in Saudi-Arabië niet achter het stuur. Omdat een vrouw dat toch deed en vervolgens zich had verzet tegen de autoriteiten kreeg zij 150 zweepslagen.

Het is 2014 en er is een plek die middeleeuwse straffen uitdeelt.
Dit kan niet.