donderdag 8 januari 2015

#JeSuisCharlie

Op werk werd verteld dat er een groep zou meelopen. De vraag: of er mensen mee wilden lopen. Ja, en niet een paar ook! Gezamenlijk vertrokken we om half zes richting de Vijzelgracht. Onder het lopen waren we enthousiast en praatten we over andere onderwerpen. Ik verwachtte niet zoveel mensen. Het had de hele dag geregend en vaak blijven mensen binnen met regen. Maar ook hiervoor? Dat was de enige twijfel.



Toen we aankwamen bij de rest van de demonstratie bleek ik ongelijk te krijgen. Wat waren er veel mensen!
Een hele tijd bleven we staan en toen begon de stoet. Op een normale dag houd ik er van om naar mensen te kijken, en vandaag was het helemaal geweldig! Ik ben nieuwsgierig naar de mens. Ik ben zo iemand die drie uur op het terras zit, zodat ze naar voorbijgangers kan kijken.
Mens wat ben je mooi, zoals ze in de reclame zeggen. En Oh, wat waren er vandaag mooie mensen. Er liep een oud - ik wilde ouder zeggen, maar ze waren echt oud - echtpaar naast mij. De man liep mank en had een skistok waardoor hij zijn evenwicht kon bewaren. De vrouw liep aan zijn arm naast hem. Op hun eigen tempo liepen ze met de stoet mee. Nee, ouderdom zou dit duo niet tegenhouden voor een zaak als deze.
Verderop liepen twee kinderen die probeerde uit te vinden waarom ze hier liepen: 'maar waarom dan?' en toen ze eindelijk doorkregen waar ze mee bezig waren klonken ze trots dat ze daar deel van uit konden maken.
Weer verderop kwam ik een groepje agenten tegen. Ik ving iets op over de angst van het werk. Ja, zij zijn gisteren een collega verloren. Maar hun werk zouden ze er niet voor opgeven!
Vlak bij de Dam kon ik wat van de menigte opvangen. Wat waren er veel mensen! Ontelbaar veel.

En ik dacht maar één ding: Mens wat ben je mooi.

We zochten een mooi plekje en keken naar de grote schermen, waarop beelden van nu te zien waren. Wat waren er toch veel mensen! En zo bleef ik staan genieten van de mensen om mij heen terwijl het programma op het podium begon.
Op een gegeven moment werd naast mij een vrouw aangesproken. 'Wat zou jij er van vinden, als ik zeg dat ik je een hoer vind?' vroeg hij. Binnen twee tellen antwoordde ze: 'Dat zou ik een belediging vinden.' Hij grinnikte en wees naar het bord dat ze in haar handen had over vrijheid van meningsuiting. 'Waarom draag je die dan?' Omstanders draaiden zich om. Zij hield haar kin omhoog en zei: 'Je kan mij ook beledigen.' De jongen liep snel verder.
Ik haalde opgelucht adem. Met een nare smaak in mijn mond draai ik me weer richting het scherm. We staan hier met zijn allen voor wat er gisteren in Parijs is gebeurd. Waarom zou je hier komen om dergelijke dingen te zeggen? Moet dat nu? Onder speeches over vrijheid en samen staan.

Want wat er ook gebeurt. In plaats van dat de aanslag in Parijs angst zaait en ons uit een sleurt, brengt het ons bij elkaar. We staan wederom met de neuzen in dezelfde richting. Wat hier is gebeurt, dat kan niet en dat mag niet. En goddank zijn er zoveel mensen die het daar mee eens zijn. Wat een mooie mensen!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten