zaterdag 12 september 2015

Angst als motivatie

Angst, manipulatie, oplichting, groepsdruk... woorden die eigenlijk veel te vaak gebruikt worden.
In een marketingboek las ik dat manipulatie en angst vaak worden gebruikt als salestechniek. Als mensen maar geloven dat ze een fout maken als ze jouw product niet kopen, dan verkoop je. Als mensen maar geloven dat jouw product beter is dan een ander product. Als mensen maar geloven dat ze jouw product nodig hebben. 

Een medestudent van mij studeert met één reden: als hij niet studeert zal hij falen in het leven. Angst als motivatie? Is hij gelukkig? Ik heb het hem niet gevraagd. Ik wilde hem daar niet over na laten denken. 
Een andere studeert omdat hij bang is om later arm te zijn, om zijn gezin niet te kunnen voeden, om geen dak boven zijn hoofd te hebben. Hij geeft toe dat angst zijn motivatie is. 

Ik ben laatst voor het eerst (dat ik het bewust doorhad) opgelicht. Sorry, bijna opgelicht bedoel ik. Twee jaar geleden 'won' ik bij vakantieveilingen een kaart waarmee ik 50% korting kon krijgen op één hotelovernachting. Helaas was ik die vergeten, waardoor ik hier nooit gebruik van gemaakt heb. Nu kreeg ik op 5 september een mail met een betalingsherinnering. Er stond 24,95 euro open en over 5 dagen zou dat verdubbelen. De enige manier om mijn abonnement (dat ik blijkbaar had) op te zeggen was door het bedrag te betalen, daarna kon ik het opzeggen. Een abonnement dat ruim 2 jaar na dato schijnbaar was ingegaan, zonder mij dat überhaupt te vragen of te laten weten (althans, tot ik ervoor moest betalen).
Ik mailde terug dat ik dat niet ging doen, dat ik nooit gebruik had gemaakt van de hotelpas en dat ik dat ook nooit van plan was.
Uiteraard kreeg ik geen reactie.
Het feit dat in die mail stond dat ze een incassobureau gingen inschakelen als de betaalachterstand bleef maakte mij toch angstig. 
Op 7 september kroop ik 's nachts mijn bed uit. Ik pakte mijn pinpas en mijn (hoe heet dat dingetje waarmee je online kan betalen? Dat ding). Ik liep naar mijn laptop. Pakte de mail er nog eens bij en ging naar de site waar je kon betalen. Die site laadde niet.
Op dat moment werd ik eigenlijk boos op mijzelf. Waarom zou ik dat betalen? 

Ik herinnerde plots de consumentenbond, hadden die niet zo'n oplichtingsprogramma? 
Ik kwam toen nog niet op de naam van de consumentenbond, maar tikte in Google enkel de woorden: hotelpas. De derde site was van de consumentenbond. Niet betalen, zeiden zij. (De site waar ik moest betalen werkte toch niet, dus betalen kon ook niet. Nu zou ik dat ook niet meer doen als dat wel weer mogelijk zou zijn).

Ik dacht ik voeg een screenshot van het bericht van de consumentenbond toe,
maar vond nu als eerste Google hit dit artikel van de Telegraaf van vrijdag 11 september. 

De dag daarna toch maar even langs het politiebureau. Want ja, kun je de consumentenbond vertrouwen? Of heb ik dan over drie maanden een openstaande rekening van 100 euro?
Politie zei: Niet betalen. Ik kon aangifte doen van oplichting, maar dat heb ik niet gedaan. Dat zou meer werk en tijd kosten dan ik hieraan wilde besteden (en niets opleveren, want de manier van oplichting zou gewoon verder gaan maar vervolgens onder een andere naam).
Fijn.
Angst weg.

Toch had ik bijna betaald. Angst als motivatie. 

Moeten wij niet bij elke stap die wij zetten beter nadenken waarom wij die zetten? 
Ik studeer zodat ik (hopelijk) een baan krijg waar ik plezier uit kan halen, zodat ik een baan kan vinden waar ik anderen door kan helpen.
Is plezier niet de beste motivator? 
En dan bedoel ik het plezier waarbij je andere mensen niet kwaad doet.
Die mensen van de hotelpas halen wellicht plezier uit rijk worden. Dat is niet echt de manier. 

Plezier als motivatie.
Als we nou eens over al onze stappen bewust gaan nadenken. Wil ik dit? Word ik hier blij van? 
Lange termijn en korte termijn. 
Soms doen we dingen die we helemaal niet leuk vinden, maar dat zijn dingen die uiteindelijk een positief resultaat (voor onszelf) opleveren. 

Als ik mijn angst zou laten overwinnen zou ik niet studeren wat ik nu studeer. De banenkans is nou niet bepaald hoog zodra ik afstudeer.
Als ik mijn angst had laten overwinnen woonde ik nu niet in Amsterdam. Want kon ik wel leven in zo'n grote stad? Kon ik daar wel vrienden vinden? Een woning vinden? Een baan vinden? Mijn weg vinden? - vragen waarop in mijn angst het antwoord 'nee' was toen ik nog niet in Amsterdam woonde. Vragen die onderhand allemaal positief beantwoord zijn.

Je hart volgen.
De komende tijd ga ik eens goed nadenken waar ik over vijf jaar wil zijn. De beslissingen die ik dan zal maken in de tussentijd, zullen dan gemakkelijker worden. Werken ze daarheen of niet?